Kendi kendime "zoraki sıkıştırılmış zihniyet psikolojisi" uyguluyorum. Zoraki sıkıştırılmış zihniyet psikolojisi ne midir, "bence" sözlüğüm bu söz öbeğini sinir krizinin bi yanına koyarak ifade ediyor. Bir şeyi çok istiyorum deliriyorum vee elde ettikten sonra aslında ben cidden bunu mu istemiştim ya oluyorum.

Bunun en temel sebebi "hemen olsun" mantığının getirdiği kabataslak çizimler.
Staj istedim! Deliler gibi her yere cv göndermeler, tanıdıklara mail atmalar... Sonuç: staj dediğin elbetteki bulunur da, şimdi ki sorunum ben cidden bu departmanı mı istiyorum ki ya!!! İleri de bu işi yapmayı düşünüyor muyum? Üstelik stajına başladığım için sırf, gidip bir de o departmanla ilgili 5 haftalık özel bir eğitime yazıldım! Ciddi ciddi qualified eleman oluyorum yani!!!

İnsanın hayatı aslında o kadar kendi elindeki bunun farkına varmış olmak canımı sıkıyor. Ne zaman ki birilerine akıl danıştım ve ona uydum pişman oldum. Tıpkı şimdiki gibi! Bana seçim hakkı sundular 2 departman arasında ve şu anda sanki seçmediğim benim için hayatımın fırsatını tepmek demekmiş onu anladım. Ve sanırım ne yazık ki abartmıyorum. Of belki bir süre sonra departmanlar arası geçişe falan izin verirler. Ne çok konuştum ya buldum ve bunuyorum şu anda. Bir otur bir şükret dimi yok işte. İlla vıdı vıdı. Oysaki bu stajı bulana kadar etrafımdaki herkese sinir krizi geçirttirmedim mi? Hem de nasıl. şimdi ne oldu !!!

İnsan oğlu çok adi bir varlık işte. Çabuk unutuyoruz, çabuk sıkılıyoruz, çabucak herşey olsun dert ne tasa ne hiiiiiç bilmeyelim istiyoruz. "İnsan düşünen bir hayvandır" diye ilkokuldan beri fen kitaplarından okuyorum ama sanırım ben insanla hayvan arasında takılıp kalan az düşünen çok yakının hayvan türünün bir üyesiyim ve bence zaten şu dünya da bu türe üye olmayan çok çok az insan var.

Cıksınmalarım biraz son bulsun artık bence de. Ekmeğe biraz nutella süreyim yiyeyim bir şeyciğim kalmaz. Doktor reçetesi gibi ooooh. Hayat aslında ne kadar kolay ve hayatın kolay olduğunu kabul etmek de ne kadar zormuş ya...